Maandag 19 juni – Elmen en Namlos in Tirol

Na een goede nacht slaap (afgezien van die ene keer dat ik, op zoek naar de deurklink per ongeluk het lichtschakelaar indrukte…) worden we wakker met prachtig weer. Het is wel een beetje drukkend en aan het einde van de dag wordt er onweer voorspeld. Maar we hebben wel weer zin in een mooie rit. Als het dan zo tegen het einde van de vakantie loopt, heb je de highlights meestal al wel gezien, en dat is nu ook zo, maar de omgeving is hier zo mooi, dat er nog genoeg te toeren overblijft.
Wel of niet doen, een dagje Oostenrijk? Wel: graag de bergwereld weer in. Niet: ons tolvignet was geldig tot en met gisteren. We besluiten dat we dat laatste niet helemaal snappen of anders interpreteren en wagen het erop. Tenslotte zijn ook niet àlle wegen in Oostenrijk tolplichtig, dus grote kans dat het zal meevallen. Het plan is om op de terugweg bij Reutte nog een keer de tank goedkoop vol te gooien, dat scheelt zomaar 16 cent of nog meer met Duitsland, dus maken we vanuit Pfronten het rondje tegen de klok in.
Het stukje na Pfronten is erg mooi, maar het schiet daar niet op. Als het niet de Familie Koe is die de weg verspert, dan is het wel een camper, caravan of trekker die de snelheid eruit haalt. Maar uiteindelijk maakt dat niet uit, want het is vakantie.
We rijden door het Tannheimertal en langs de Haldersee en slaan dan bij Weiβenbach am Lech af naar het zuidwesten, het Lechdal in.
De Lech ligt er maar zielig bij. Het stroombed is breed, maar de rivier is hier maar heel smal. De sneeuw op de bergen heeft zich heel ver teruggetrokken, dus de aanvoer is minimaal. Ik vraag me af hoe het peil eind augustus zal zijn. Dit is echt niet goed voor de vegetatie en sowieso niet voor de waterstand nog veel verder stroomafwaarts.
Rijslijdertje heeft een leuke route bedacht, namelijk een rondje tegen de klok in, via Vorderhornbach, en Namlos naar Berwang en Bichlbach (1976) en daarna even een afzwaaier naar Lermoos en Ehrwald. Vandaag weer via Reutte (tanken) terug naar Füssen-Weissensee.
Maar eerst rijden we bij Vorderhornbach nog door naar Elmen, een klein dorpje in het Lechdal.
Waarom Elmen? Omdat Elmen de allereerste buitenlandse vakantiebestemming was, die ik me kan herinnering. In 1963 (dit jaartal is al eerder voorbijgekomen) had mijn vader net zijn rijbewijs en heeft hij besloten meteen maar naar Oostenrijk op vakantie te gaan. Zie ook het verhaal van 16 juni over het avontuur op de Oberjochpass. Ergens in een krant of misschien wel in De Kampioen, kwam hij een advertentie tegen van een hotel in Elmen en dat heeft hij toen vanuit Nederland geboekt. Dat ging in die tijd nog via briefkaarten. Je verstuurde een briefkaart met je verzoek en ging vanaf dat moment de brievenbus in de gaten houden. Kon wel een paar weken duren voor er antwoord was. Je had toen nog geen Tripadvisor of Google Street View, dus het bleef tot het laatste moment een verrassing waar je uit zou komen. Min of meer Ins Blaue Hinein, dus.
Elmen bleek een boerendorpje te zijn in een imposante bergwereld met prachtige weiden en wandelmogelijkheden. Verder was er niks te beleven, of je moest per auto het dal de ene kant uitrijden naar Reutte, of de andere kant via Elbigenalp (houtsnijwerkje gems) helemaal naar Steeg en Warth, richting Liechtenstein.
We parkeren den auto aan de rand van het nog steeds kleine dorp Elmen. He lijkt er wel uitgestorven te zijn. De naam van het hotel kan ik me aanvankelijk niet meer zo goed herinneren, iets van Post ofzo, in ieder geval een gebruikelijke naam,en ik weet ook nog dat het naast een soort dorpsbron lag. En ja hoor: bingo! Daar ligt Hotel Kaiserkrone, dat was de naam! Daar gaan we lekker op het terras wat gebruiken. En de herinneringen komen langzaam weer terug. Door de voordeur en dan rechts: dat was de gelagkamer/restaurant. De bron ligt er ook nog steeds en natuurlijk wil ik daar op de foto. Gewoon ernaast, dit keer en niet staande naast het heiligenbeeld onder het afdakje, zoals in 1963, want dat past niet meer.
Ik maak een praatje met de Wirt en hij vertelt me dat het achterste gedeelte van het restaurant in 1963 een koeienstal was. Ja, dat is waar ook! De indeling van de gelagkamer is nauwelijks veranderd. Ook herinnert hij zich die oude Tiroler met lange baard, lederhosen en hoedje, die er iedere avond muziek kwam maken. ‘Je hebt er wel lang over gedaan om terug te komen!’, zegt hij. Inderdaad. Sterker nog: ik heb nooit het idee gehad dat ik het ooit terug zou kunnen vinden.
Het ziet er nu helemaal uit volgens de ‘eisen van de tijd’, maar dat deed het in 1963 ook: vrij spartaanse bedden met een lampetkan met water en een schaal, op de kamer. Toilet (type plee) was beneden.
Waar blijft de tijd…
Na onze Eiskaffee en Appeltaart met ijs en slagroom (het is tenslotte lunchtijd), vervolgen we onze weg en slaan bij Vorderhornbach de weg naar Bichlbach/Berwang in. Er staan allerlei borden, onder andere dat de weg ergens opgebroken is, maar wij vinden dat dat vast wel mee zal vallen.
De weg slingert omhoog, in een helling met een diep ravijn naast ons. Vangrails: zijn ze nog voor aan het sparen, denk ik. Bij Namlos maak ik een foto, want hoe vaak in je leven kom je nou in een dorp wat zo heet? Wij komen er niet één, maar zelfs twee keer, want een eind na Namlos mogen we niet verder. Het gaat dus van Namlos naar Endlos. Straβenarbeiten. De hele weg is opgegraven tot het niveau van grindbak. Dus keren we om en rijden we delfde weg terug, via Namlos en slaan beneden rechtsaf naar Reutte (tanken: €1,64 per liter).
Verdere plannen voor Lermoos en Ehrwald kunnen dus de prullenbak in, maar dat is niet erg, want de lucht betrekt zienderogen. Rijslijdertje vindt nog een alternatieve route terug naar Pfronten, namelijk via Vils en om precies 14.00 uur zijn we weer terug en we zijn lekker niet aangehouden vanwege een verlopen vignet! Vroeg genoeg om nog een lekkere ontspannen middag te hebben, vol prachtige indrukken van vanochtend. En het geeft me de gelegenheid om alvast aan dit reisverslag te werken.

Pauze

En nu zijn we we terug van de plaatselijke pizzeria. In de Biergarten een heerlijke pizza gegeten. Nu douchen en met de beetjes omhoog. En misschien krijg ik straks nog de gelegenheid om naar onweer te kijken. Maar veel talent voor weerprofetes heb ik niet, dus het blijft ook voor mij nog een verrassing. Maar benauwd is het wel.
Ik heb al verwoede pogingen gedaan om twee video’s te uploaden, maar het internet is hier niet erg stabiel, dus vooralsnog lukt dat nog niet. Maar blijf het checken – op een keer ie je ze wel verschijnen.