Dinsdag 13 juni 2023 – Zugspitze

Vandaag moet het gebeuren. Alle seinen staan op groen voor een bezoek aan de Zugspitze, de hoogste berg van Duitsland, op de grens met Oostenrijk. Het weer is prima en als ik de vooruitzichten voor de komende dagen bekijk, lijkt deze dag de beste papieren te hebben. Hoe het weer in het dal is, zegt niks. Stralend weer in de het dal en mist en wolken aan de top – het kan zomaar gebeuren, en de Zugspitze is er wel wat gevoelig voor.
We zijn er op gekleed: spijkerbroeken aan, vesten en windjacks mee. Want geloof maar dat je die aan wilt hebben als het op de top lekker zou waaien.

Vanuit Oostenrijk kun je vanaf Ehrwald met de kabelbaan in één ruk omhoog naar de top: dus van 800 naar bijna 3000 meter in een bakkie. Dat gaat weliswaar snel, maar naar mijn idee té snel. Leuker lijkt me om vanuit Garmisch-Partenkirchen de tandradbaan te nemen naar Zugspitzplatte en dan de laatste 300 meter per kabinebaan naar de top. Dan zie je onderweg ook nog eens wat.
We zijn op tijd bij het dalstation en moeten nog even wachten voor het treintje van 11.15 uur komt. Ondertussen kijken we wat rond. Pal naast het treinstation ligt het Olympisch Stadion (winterspelen 1936 en in latere jaren wereldkampioenschappen). De rit gaat langs prachtige weiden met van die typische schuurtjes en grazende koeien en daarna gaat het steil omhoog door een bos. Bij Grainau moeten we allemaal overstappen van normaal spoor op de tandradbaan. We hebben fantastisch uitzicht op het Zugspitzemassief en op de Eibsee.
Dan duikt de trein de tunnel in, om er pas helemaal bovenaan, op 2600 meter hoogte, bij het eindstation te stoppen. Wat een enorm werk is dat geweest zeg, om zo’n gigantisch lange tunnel in een rotswand uit te hakken. Tijdens de rit krijgen we een filmpje met veiligheidsinstructies: wat te doen bij calamiteiten; het lijkt op de veiligheidsdemonstratie in een vliegtuig. Geruststellend wordt er achteraan gezet: maar we vertrouwen erop dat u van deze maatregelen geen gebruik hoeft te maken. Nou dat lijkt mij ook een fijn idee, zeker nadat we gisteren hoorden dat er in het Silvrettagebied een bergtop is afgebroken, vanwege de verdwijnende permafrost.
Snel stappen we over op het ‘bakkie’ wat ons in een mum van tijd naar de top brengt, op 3960 meter hoogte. Ooit (55 jaar geleden) ben ik weleens eerder op de Zugspitzplatte geweest, met mijn ouders en grootouders, maar het bleef bij de rit met de tandradbaan. Mijn vader durfde onder geen enkele voorwaarde de kabelbaan in (mijn oma overigens ook niet), dus dat was helaas voor mijn opa, mijn moeder en ik.
En boven is het genieten! Zoveel indrukken, zoveel vergezichten, en dat alles bij een heerlijke temperatuur van 7 graden, maar windstil en onbewolkt. De windjacks hoeven de rugzak niet uit en soms is een vest zelfs ook nog te warm. We lopen hier heerlijk in de sneeuw en staan een tijdje te kijken vlakbij de èchte top, die een meter of tien verderop ligt, alleen te bereiken over een smalle sneeuwgraat en een ijzeren ladder tegen een rots. Enkele waaghalzen met en zonder stijgijzers onder de schoenen voltooien dit tochtje en maken een selfie bij het Gipfelkreuz. Daar zit ook een Aziaat, op zich niks bijzonders, maar het bijzondere is dat hij op blote voeten met slippers is! Als we zien hoeveel moeite normaal geschoeide wandelaars al moeten doen om weer heelhuids eerst 10 meter van de top af te dalen en dan via de sneeuwgraat weer terug te komen bij het uitzichtspunt, dan vraag je je af of hij dat gaat overleven. Er heeft zich al een heel clubje toeschouwers verzameld, die wel getuige willen zijn van een ongeval-in-spé, maar nee hoor: soepeltjes en zonder aarzelen daalt hij rustig af, zonder uit te glijden (filmpje). Er gaat een applaus voor hem op!

Dan voel ik me we wel heel erg onhandig als ik een bergje van 3 meter probeer te beklimmen. Een bergje, wat special voor toeristen op het plateau is neergelegd. Het is glibberen en glijden, maar na vijf pogingen die op niks zijn uitgelopen, probeer ik het nog 1 keer en ja hoor, oma is boven. Maar nu nog naar beneden, dat is een heel ander verhaal. Er zijn geen treden, en nauwelijks vlakke stukken en op mijn achterwerk naar beneden wil ik ook niet. En dan zitten er ook nog allemaal mensen te kijken.. Hans staat zich te flink te amuseren. Hem is het namelijk wel gelukt. Uiteindelijk lukt het mij ook (filmpje)!

Met de kabelbaan dalen we weer 300 meter af en lopen daar nog wat rond. Met grote sneeuwschuivers is men bezig om wat paden op de piste te egaliseren. Het lijkt allemaal wel zo lieflijk en aardig, op die gletscher, maar je wilt niet graag in een gletscherspleet vallen en dan is het wel fijn als er al een gemarkeerd pad is.
Dan is welletjes geweest en gaan we met de tandradbaan weer naar n=beneden. Weer overstappen in Grainau op het normaalspoor en rond half vijf staan we dan weer o vaste bodem in Garmisch-Partenkirchen.
Rijslijdertje heeft zich behoorlijk in de tijd verrekend: ik dacht: we zijn om drie uur, half vier wel weer terug in ons vakantieverblijf, maar uiteindelijk wordt het half zeven, mede dankzij vijf minuten omrijden omdat de TomTom ons op het allerllaatst, op weg naar de Lidl, de verkeerde kant op stuurde. En zelf waren we na deze lange vermoeiende dag ook niet meer zo alert om zelf na te denken.

Inmiddels draait er een was in een gemeenschappelijke munt-wasautomaat in de kelder. Het mag wel een wonder heten dat ik die heb weten aan te slingeren, want de gebruiksaanwijzing was niet echt heel duidelijk.
Ik ga er een eind aan breien. Voor wie het nog niet gesnapt heeft: het was letterlijk en figuurlijk een top-dag vandaag!

Ps sorry, het zijn vandaag wat meer foto’s dan anders. Vergeet ook de video’s niet te bekijken!