Vrijdag 16 juni 2023 – Kleinwalsertal

Ondanks de regen, die voor vandaag beloofd wordt, gaan we proberen toch een droog plekje op te zoeken om wat te wandelen. Maar eerst rijden we lang het huis van Frau Haf , waar we in 1997 bivakkeerden. We herkennen er maar nauwelijks iets van terug. In mijn gedachten was het groter en lag er meer grond omheen. Ook het wijkje zelf komt me niet echt heel bekend voor, maar gelukkig hebben we in NL de foto’s nog, dus misschien moet ik die nog maar eens erbij zoeken.
Na Pfronten rijden we een dal in, wat direct naar Tannheim voert, en van daaraf gaat het verder richting Oberjochpas.
Onderweg komen we op de weg lopende koeien tegen. Tergend langzaam steken ze gewoon voor de auto over. Ze hebben alle tijd en kijken niet vreemd op van een grijze Golf.
Leuk om ook eens de Oberjochpas te rijden. Er komt weer een belegen herinnering naar boven. In zijn eerste rit naar Elmen (Lechtal) inOostenrijk, in 1963 in een geleende Simca 1000, had mijn vader de hele route voorbereid. Aan kaartlezen had hij een slechte aan mijn moeder. Wie haar gekend heeft, kan zich daar vast wel iets bij voorstellen. Dus had hij de hele rit in zijn hoofd geprent (ik kan me de groene BP-wegenatlas nog voor de geest halen, die lag altijd onder handbereik thuis). En dat was geen klein kunstje, want het ging bijvoorbeeld nog dwars door Aken en door Keulen in die tijd. Tegenwoordig rijd je daar op de snelweg keihard langsheen, maar in die tijd was dat echt nog niet zo. Het Wirtschaftswunder draaide overuren, maar er moest nog zo heel veel na de oorlog hersteld worden, en aangelegd, waaronder een groot deel van het Duitse autobaannetwerk. Wegnummers zullen er misschien al wel geweest zijn, maar men oriënteerde zich toen echt nog puur op de plaatsnamen.
Mijn vader had zich vast voorgenomen zijn vingers niet te branden aan het rijden van bergpassen. Hij was immers een beginnend bestuurder. Ik kan me nog herinneren dat hij zijn rijbewijs heeft gehaald, en in 1963 was ik net 5 jaar, dus dat zal ergens in dat jaar of op zijn vroegst een jaar eerder zijn geweest. Ook had hij nog niet eerder de kunst van bergpassen rijden bij iemand afgekeken. Dus werd de route daarop aangepast, maar ergens in het zuiden van Duitsland moet hij een afslag genist hebben: op zeker moment werd de weg toch wel erg bochtig en bleef maar stijgen. Toen realiseerde hij zich dat hij dus toch op een bergpas (ik meen me te herinneren: deze Oberjochpas) verzeild was geraakt en er zat maar één ding op: gewoon door blijven rijden. Bovenaan is hij uitgestapt en met knikkende knieën en klotsende oksels weer bij zijn positieven gekomen. Maar het ‘kwaad’ was geschied: hij vond het een fantastische ervaring vanaf dat moment ging hij een bergpas niet meer uit de weg, maar zocht hem juist op.
De Oberjochpas van nu is een prachtige weg, met twee ruime banen naast elkaar. De haarspeldbochten zitten er nog in en hij daalt/stijgt net zo hard als vroeger, maar is vandaag prima te doen.

Onderweg vangen we een paar regendruppels. In de verte hangen donkere wolken boven de Oostenrijkse Alpen, en we besluiten door te rijden naar het Kleinwalsertal, via Sonthofen en Oberstdorf.
In Hirschegg (vakantie 1975) bestellen we een broodmaaltijd. Je kunt je bestelling opgeven en afhalen aan de bar. Dat is niet voor iedereen een succes: iemand van het tafeltje naast ons, komt met een enorm glas bier op een dienblad aanlopen en kan het dienblad niet recht houden. Vlak naast me knalt het glas kapot op de grond en het bier spat alle kanten op, onder andere tegen mijn benen en sandalen. Ach, als dat alles is. Een emmertje wam water doet wonderen.

Ik zie wel duidelijk verschillen met 1975: de dorpen zijn verder uitgebouwd, de sneeuw op het Gottesackerplateau is praktisch verdwenen en Restaurant de Heuberg (Hooiberg), naast de kabelbaan, waar we bijna elke avond uit eten gingen is enorm vergroot. Het restaurant heeft plaatsgemaakt voor de Tourist Info. Maar de omgeving met talloze wandelmogelijkheden en kabelbanen, is nog net zo idyllisch al toen. Mocht iemand nog eens een mooie bestemming zoeken voor een vakantie tussen de bergen, dan is dit stukje Oostenrijk, alleen bereikbaar via Duitsland (want dit dal loopt dood op hoge bergen) een echte aanrader.
Na de lunch rijden we via bijna dezelfde weg weer terug naar huis. Ik zet Hans af bij het huis en rijd zelf door naar de Lidl. Samen genieten we eerst van Kamp van Koningsbrugge en straks hopelijk weer van zo’n gigantisch grote pizza.
Buiten blijft het vooralsnog droog. En de temperatuur is aangenaam. Toch zou ik nog wel weer eens zo’n knetterende onweersbui in de Alpen willen meemaken, ’s avonds. Heerlijk voor het raam genieten van de flitsen in het hooggebergte. Mocht deze wens uitkomen, dan hou ik jullie op de hoogte!