Vrijdag 9 juni 2023 FOC en Vignet; Rondje Reutte en Alatsee

Vanochtend ga ik alleen op pad richting Füssen. Er moeten wat boodschappen worden gedaan en ik wil bij het Outletcenter (FOC) een paar t-shirts kopen. Hemdjes heb ik genoeg mee, maar t-shirts… daar heb ik me een beetje mee verrekend dus. En ik wil een Autobahnvignet voor Oostenrijk hebben, want daar zitten we tenslotte vlakbij en een leuk tochtje door Tirol is nooit weg.

Het FOC is snel gevonden ik neem de tijd m eens heerlijk rond te neuzen tussen shirtjes, jassen, shorts enzovoorts. En zowaar kan ik met twee t-shirts rijker de winkel ook weer verlaten. Buiten zijn twee dames op een kabelconstructie bezig met een soort klimdemonstratie…brrrr.. maar snel de Tankstelle opzoeken waar ze het vignet verkopen.
Om daar te komen moet ik me door Füssen wurmen, in een lange file rijd ik stapvoets richting centrum. Er zijn niet alleen vele wegen die naar Rome leiden: er leiden ook vele naar Füssen centrum, want bij iedere kruising, rotonde en splitsing, moeten er steeds weer auto in mijn rij invoegen. Allemaal op weg naar Neuschwanstein en Hohenschwangau. Maar als je de tijd van stilstaan benut met rondkijken, hoef je je niet te vervelen. Füssen is een prachtig stadje me een schilderachtig Beiers kasteel. Voor de zekerheid heb k niet alleen de VW-navigatie aangezet, maar ook google Maps en twee concurrerende blikken stemmen leiden mij zonder problemen naar de onooglijke Tankstelle aan de Tiroler Strasse.

Gewapend met het vignet, ‘Links, Ecke oben aufkleben!’ ga ik -wederom in een file- op weg naar de Lidl voor de boodschappen. En dan weer snel naar huis.
Na de lunch even uitpuffen, en dan gaan we op weg naar Reutte in Tirol, het eerste stadje na de grens met Oostenrijk. Mijn allereerste bezoek aan Reutte dateert van 1963, maar daar heb ik ‘geen actieve herinnering’ aan. Twee jaar later was ik weer, toen opa en oma met ons meegingen op vakantie. Ik weet nog dat oma daar een tafellaken kocht en een weerhuisje, als ik me niet vergis. Nog lang werd er nagepraat over dat leuke dorpje in Tirol, maar tegenwoordig stelt het, op wat muurschilderingen na, niet zo veel meer voor. Zelfs de oude waterbron, vroeger centraal op het plein bij de post, is niet meer te vinden.
De omgeving is prachtig, met besneeuwde toppen en bergketens. Vanuit het zuiden zien we dat er slecht weer nadert en dat klopt: als we later via het Tannheimer Tal richting Pfronten rijden, vangen we zowaar wat regendruppels.
Vlak voor de Weissensee nemen we nog even de afslag naar de hooggelegen Alatsee, om even rond te kijken. En wat lees ik op Wikipedia?:

De Alatsee is een meromictisch meer in Ostallgäu, Beieren, Duitsland. Op een hoogte van 868,0 m bedraagt de oppervlakte 12,00 ha. Dit meer zou "Hitlers goud" bevatten. Veel duikers zijn op mysterieuze wijze gestorven of verdwenen in dit meer als gevolg van de toxiciteit van de organismen die in dit meer leven. Deze organismen creëren de "bloedwolk" die het hele jaar door vrij overvloedig voorkomt.

Nou, daar moeten we maar eens snel heen dus. Maar niet om te zwemmen.

Maar vandaag niet meer; voor vandaag is het welletjes. Nu eerst even een drankje op ons terras, en dan een maaltijdsalade. En zo komt er in dit verslag toch nog iets van eten voor!